Εν ριπή

ΣΤΡΑΤΙΣΙΝΟ

Superleggera

ΔΕΝ είχα οδηγήσει Galliardo ποτέ. «Lambo», ναι. Τότε, αρχές του ’70, στη Σαρωνίδα, μια Espada (σ.σ.: ο φίλος ¶κης-¶ραψ-Αναγνωστόπουλος την πήγαινε για πολλά μέτρα με το πλάι) και, όντας στους 4Τ, μια ασημί Diablo VT στην Πάρνηθα, χάρη στο φίλο Γιώργη Λυμπεράκη, άνθρωπο-κλειδί, αν θέλεις να έχεις πρόσβαση σε Maserati και «Lambo». Είχα ακούσει διάφορα από ανθρώπους με άποψη, όπως ο Α.Τ., ο Χ.Α. και φίλος που έχει και την εμπειρία αλλά και την απαραίτητη κουλτούρα ώστε να κρίνει-τοποθετήσει. Για την «599» βρεθήκαμε στο Mαρανέλο (απωθημένο κόντευε να μας γίνει η οδήγηση της Fiorano), αλλά, εντέλει, η ελαφριά έκδοση της Galliardo, η μαύρη Superleggera, που δοκιμάσαμε την επομένη (πλήρης Γνωριμία στο τεύχος Ιουλίου, διά χειρός Χρήστου Αποστολόπουλου) μαζί με την τελευταία έκδοση της Murcielago (σπαζοκεφαλιά η οδήγησή της...) είναι το διθέσιο που μας κέρδισε. Eπιπέδου F430, με στοιχεία από αυτοκίνητο WRC χωρίς περιορισμούς. Δεν υπερβάλλουμε. Τη σταθμεύουμε δίπλα στο απόλυτο σπορ, τη Ferrari 430, και, αν αφαιρέσεις αλογάκια και ταύρους, η αντιπαράθεση θα είναι πολύ σκληρή. Σίγουρα, ο παρανοϊκός θα πάρει την κόκκινη, πέρα από το δέος της φίρμας. Ε, τα θέλεις τα καπρίτσια της Ferrari, κακά τα ψέματα. Ο πιο λογικός, ο πιο ορθολογιστής, θα πάρει την άλλη και δε θα χάσει. Ενίοτε θα πάει και πιο γρήγορα, με αντίστοιχες τιμές αδρεναλίνης. Πιο γλιστερή η Ferrari, έτοιμη να σε τσακίσει, αν δεν τη σεβαστείς, μηχάνημα παραγωγής g η «Lambo». Όσο την οδηγείς, τόσο καλύτερα. Ευχάριστη έκπληξη μόλις χωθείς-δεθείς, ενθουσιασμός, αλλά και προβληματισμός στη συνέχεια. Μεγάλοι μάγκες οι Γερμανοί. Έκαναν τους Ιταλούς να εργαστούν στη σωστή κατεύθυνση. Ποιότητα Audi, κορυφή δηλαδή, και το διά ταύτα φουλ ροκιές αλλά και νταηλίκι. Ακούς τον V10 να κροταλίζει, αλλά δε μένεις εκεί... Ψάχνεις, απολαμβάνεις, αναρωτιέσαι πότε θα τελειώσετε, δε σε αφήνει και θέλεις και άλλο.
Μόνο με την F430 έχουμε αισθανθεί έτσι. Θανάρας και Χρήστος σχολιάζουν πως και η απλή τελευταίας γενιάς είναι κάπως έτσι. Έτσι ή αλλιώς, η ελαφριά είναι καθαρόαιμο σπορ που δε συγκρίνεται με το R8 (σ.σ.: πολύ μάγκες οι Γερμανοί, κάνουν την τέλεια μοιρασιά) και βλέπει μόνο την «430» και την GT3, που δεν έχουμε δοκιμάσει.
Με την ευκαιρία, σε συνδυασμό και με τη Γνωριμία της Fiorano, μονόδρομος ο κινητήρας στην πλάτη, όταν πρόκειται για καθαρόαιμο σπορ. ¶λλη κατηγορία η σύγχρονη «575», η Fiorano (σ.σ.: ελαφρύτερη σε αίσθηση, καλύτερα ζυγισμένη και πιο δυνατή από τη Scaglietti ή όπως θα έπρεπε να είναι η «612» με το 2+2 αμάξωμα), οι κούκλες Aston και τα «Μaseri» και άλλη οι «911», το R8, οι «Lambo» και, βέβαια, η F430.
Αν θέλεις να ταξιδέψεις και να απολαύσεις σε διαστάσεις GT, πας με τα μακριά διθέσια κουπέ (σ.σ.: κινητήρας μπροστά, κίνηση πίσω), που, εντέλει, τους παίρνουν χώρο η Bentley GT, οι αντίστοιχες «Μerc», αλλά ακόμα και οι «6άρες». Αν, όμως, θέλεις να οδηγήσεις και να νιώσεις αλλιώς, μόνος ή με σύντροφο που καταλαβαίνει και δεν τρομάζει ή δε χαζοχαρουμενιάζει (ό,τι χειρότερο...), τότε επιλέγεις τα άλλα, τα διθέσια με το μοτέρ να σε κλοτσάει στην πλάτη και να σου σφίγγει τα σωθικά. Δείχνει παιχνίδι για δύο (F430 vs Superleggera), αλλά αλίμονο αν αγνοήσεις την 997 Τurbo. Αυτοί οι Γερμανοί, εκεί, στο Τσούφε, oι διαχρονικοί μετρ του είδους, έφτιαξαν το απόλυτο. Την κατασκευή που συνδυάζει και αυτά και τα άλλα. Σημειώσαμε: το καλύτερο. Σήμερα, έχοντας ολοκληρώσει, επιβεβαιώνουμε. Και, βέβαια, υπεράνω ευρώ και δευτερολέπτων. Το πώς κυλάει-πατάει έχει σημασία. Τι σου αφήνει, είτε τη χειρίζεσαι σαν αλήτης (Σ.Χ.), είτε σαν gentleman (Σ.Β., Α.Μ. κ.ά.)._ Σ. Χατζηπαναγιώτου

Στο χώμα!
«Αφού έχει Καρούτες, έφυγα, κι ας μην ξέρω πού θα ξημερωθώ αύριο». Κάπως έτσι βρεθήκαμε με την Αντωνία στην κίτρινη 2λιτρη 911 S της ΑΛΜΑΝ σε ρόλο πλοηγού. Tη λευκή Carrera 2.7 παραγωγής ζητήσαμε, ώστε να μη σπάει, να μη χαλάει, και μας έδωσαν την αγωνιστική που είχε στο 5ο Ιστορικό Ακρόπολις ο «Λε-Mαν». Βέβαια, όπως θα διαβάσετε στην περιγραφή του αγώνα, αλλά και στο «Vive le Sport», καλύτερα να μέναμε στο Κορωπί, οπότε δε θα χάναμε φίλους και δε θα αυξάναμε τη λίστα εχθρών στο αγωνιστικό περιβάλλον, αλλά ήταν γραφτό να πάμε και να εργαστούμε. Και να διασκεδάσουμε, βεβαίως, αφού τόσο την Παρασκευή όσο και το Σάββατο πλαγιολισθαίναμε χαμογελώντας στο χώμα, αψηφώντας και τη σκόνη που έμπαινε από παντού. Χρήστο, εκτός από το να κλείσεις τρύπες, ώστε να μην πεθάνει από δηλητηρίαση ο επόμενος, πρέπει να βελτιώσεις και τον κινητήρα, ώστε να περνά τις 5.000 σ.α.λ. με 3η και τρακτερωτά, για να αξιοποιηθεί η εξαιρετική ανάρτηση και τα πολύ καλά φρένα που έχεις φτιάξει. Πάντως, ακόμα και όταν δεν πάει, την απολαμβάνεις. Πέρα από τη συναισθηματική αξία, είναι και το χαμηλό της βάρος που σου κάνει τα κέφια σε κατευθυντικότητα κι επιβράδυνση, οπότε πού μάτια για οτιδήποτε άλλο. Το 2008; Αν χαθεί το παραπάνω δικό μας βάρος και είμαστε υγιείς, θα πάμε!

30 χρόνια πριν - 1
Ακρόπολις 1977 και, επιτέλους, νίκη για τους Βάλντεγκαρντ-Τορζέλιους. Με το «6» στις πόρτες του λευκού με τη μπλε φαρδιά ρίγα Escort ΜΚII, οι Σουηδοί δεν άφησαν περιθώρια σε κανέναν να τους αμφισβητήσει. Η υπερειδική, κατατακτήριος τότε, στο μικτό ¶γιο Μερκούριο, σημαδεύτηκε από την έξοδο του Βάτανεν στα λάδια από το σπασμένο κινητήρα της Celica του Μίκολα. Η Τoyota φτιάχτηκε και κάμποσοι από εμάς αλλάξαμε πρόγραμμα και κινδυνέψαμε να φάμε φυλακή στο Ναυτικό, ώστε να φτάσουμε στην Καλαμπάκα για να παρακολουθήσουμε το κρεσέντο του Φινλανδού, ακούγοντας εκείνη την καταπληκτική Celica. Τελικά, εγκατέλειψε στη Δεσκάτη και τα Ford έκαναν εύκολα το «1-2» με Βάλντεγκαρντ και Κλαρκ. Τρίτος ο νικητής του ’76, Χάρι Σέλστρομ, με την κόκκινη «Bιολέτα», αυτοκίνητο που ακουγόταν πολύ καλύτερα από το αντίστοιχο των «Σιρόκο»-Μακρινού στα χρώματα της ΒiC! O δικός μας (ο Ιαβέρης, βέβαια) έκανε τα μαγικά του μέχρι να τον προδώσει το λευκό Escort Group 1 με τη μακριά μάσκα. Τι δεν ξεχνάμε; Πόσο διαφορετικά οδηγούσαν οι δύο της Ford. Πολύ από πριν με αλλεπάλληλα φλικ ο Bρετανός, μόλις από πριν και ίσιος στην έξοδο ο Σουηδός, που, έτσι, και πιο γρήγορα πήγαινε και τα Dunlop προστάτευε. Τα «131»; Μόνο ο φίλος Σίμο Λάμπινεν επιβίωσε, τερματίζοντας στην 4η θέση με το μπλε-κίτρινο Οlio-Fiat.

30 χρόνια πριν - 2
Ήταν το 1977 ο πρώτος μου αγώνας. Με μπεζ-κίτρινη Alfasud ti και ψευδώνυμο «Ευστράτιος». Δίπλα ο Γιάννος Αλβανός, επίσης της μεγάλης του Ιαβέρη σχολής (τιμή μας και καμάρι μας), στην οδό Μιχαλακοπούλου. (Tυχεροί οι νέοι που σήμερα παρακολουθούν σεμινάρια και απολαμβάνουν-διδάσκονται από Ιαβέρη, «ΕΛ-ΕΜ» και Νικόλα Περατινό. Και οι τρεις δίνουν χρόνο και ψυχή αφιλοκερδώς! Εύγε!) Προετοιμασία στο αγωνιστικό της Μότορ Ελλάς, που τότε συντόνιζε ο ¶ρης Σταθάκης, συνάδελφος-δάσκαλος και σήμερα βουλευτής. Σέρβις μας, συμφοιτητές και φίλοι καρδιάς: Παύλος Μοσχούτης, Νίκος Μακρυγιάννης, Κωσταντίνος Κοντούζογλου, Λεωνίδας Βαμβακάρης και οι συμβίες μας. Απλά πράγματα. Πηγαίναμε γρήγορα (στις αληθινές ε.δ., όχι στις ακριβείας), αλλά τα χάσαμε όλα όταν κάναμε επί κοντώ εκεί, στο τέλος στο Πλατανάκι, πριν τη φουρκέτα. Με τζιν, Clarks και μπουφάν κάτι μεταξύ Gotti και Μοtul. Ούτε ο αρχηγός Τάσος δε φορούσε τότε φόρμα. Ούτε ο αείμνηστος «παππούς», ούτε ο Κώστας Στεφανής, που γινόταν κάτασπρος από τη σκόνη μέσα στη «Ντόλυ» και αργότερα στην προσεγμένη Veloce. Για την ιστορία, το Ράλλυ, το 2ο Ράλλυ Πρωτελατών, κέρδισαν ο Σπύρος Καπράλος (σήμερα αφεντικό στο Xρηματιστήριο) με συνοδηγό το συμμαθητή του και φίλο μου Νικόλα Μαχαίρα, με ένα ασημί Audi 50 GL βόλτας. Ακολούθησαν ο Κλεάνθης Τριανταφυλλίδης με τον αδελφό του Γιώργη και το οικογενειακό 3P, κάτι μεταξύ καφέ και μουσταρδί, αν θυμάμαι καλά. ¶λλοι; Ο Σάμι Γκορμεζάνο με την οικογενειακή Beta coupe, ο Δημήτρης Βαζάκας με Μini, ο ¶κης Εμμανουήλ, που μας ξεπάτωσε στην Κύμη με το Εscort MKI, κάπου παραπλεύρως ήταν και ο Μάθιου Μάνσολα (πήγε πάλι να κάνει το αλλιώτικο, και πάτος, και αχ, τι τραβάς, Γιάννη Κατσαούνη, με δαύτον...) κ.ά., κ.ά. Καλύτερα τότε; Πάντα όμορφα είναι. Πρόκειται για περιβάλλον με χαρακτήρα που ακόμα και τις καταστροφές τις περνάς από το μυαλό σου με μια γλυκιά νοσταλγία. ¶λλωστε, έτσι έχεις και τη δύναμη και τη διάθεση να βοηθήσεις νέους με ήθος και ταλέντο, οπότε και νιώθεις άβολα, όταν δεν μπορείς να προσφέρεις και τους βλέπεις πικραμένους θεατές ή απογοητευμένους αθλητές χωρίς προοπτική.

Μας έφτιαξε
- Η Διεθνής Έκθεση Aυτοκινήτου.
(Eύγε, Τζώννυ.)
- Το ταξίδι μας στη Γερμανία για το Auto Bild.
(Δουλεύουν αλλιώς.)
- Το ταξίδι μας στην Ιταλία με Θανάρα και Χρηστάρα.
(Eντάξει, και με τις «Lambo» και με τη Fiorano.)
- Ο ΠΑΟ στο μπάσκετ!
(Oμαδάρα.)
- Ο Παπαλουκάς στον τελικό. Παιχταράς!
(Tι κι αν είναι γαύρος; Ψυχραιμία!)
- Το ταξίδι μας στην Ίο με εξαιρετικούς συναδέλφους-φίλους.
(Kορυφαία σημεία το ξενοδοχείο «Λιοστάσι» και το εστιατόριο «Λόρδος Βύρων».)
- Το θέμα με τα GTi στο ελληνικό CAR Mαΐου. Εύγε, guys!
(E, ναι, ζηλέψαμε...)

Μας χάλασε
Που ο καλός φίλος Ευτύχης Βασιλάκης δεν έχει χρόνο ώστε να μιλήσει στους αναγνώστες μας για το θαύμα της Aegean και να σχολιάσει τα αναμενόμενα στον τουρισμό από τη θέση του στη Hertz-Hellas, εταιρεία του Oμίλου Βασιλάκη που επίσης εξελίσσεται υποδειγματικά. Μακάρι κάποτε να τα καταφέρει...
(Σ. Χ.: Yπενθυμίζουμε πως η επιλογή προσωπικοτήτων είναι δική μας ευθύνη, με κριτήρια που έχουν να κάνουν με το έργο και το επίπεδο του συνομιλητή μας.)